Πέμπτη 20 Δεκεμβρίου 2012


ΠΡΟΤΥΠΟ ΠΕΙΡΑΜΑΤΙΚΟ ΛΥΚΕΙΟ ΒΑΡΒΑΚΕΙΟΥ ΣΧΟΛΗΣ
ΓΡΑΠΤΗ ΤΡΙΩΡΗ ΕΞΕΤΑΣΗ ΣΤΟ ΜΑΘΗΜΑ: ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ Γ΄ ΛΥΚΕΙΟΥ

ΟΝΟΜΑ ΜΑΘΗΤΗ:
ΚΕΙΜΕΝΟ: Αλέξανδρου Δελμούζου, Παιδεία και Εθνική Μόρφωση (σελ. 237-242 του σχολικού βιβλίου)
Α. Να γράψετε στο τετράδιό σας μια περίληψη της ενότητας 1 και 2 του κειμένου (σελ. 237-238). (100-120 λέξεις)  μονάδες 25).
Β. 1.  Να αναπτύξετε σε 80-100 λέξεις το περιεχόμενο του παρακάτω αποσπάσματος του κειμένου: «Και ακόμα βγαίνει πως δεν μπορή να σταθή, ούτε να νοηθή καν μόρφωση, και πολύ λιγώτερο παιδεία, που να μην έχη εθνικό χρώμα, που να μην είναι εθνική». (σελ. 240, ενότητα 4).   (μονάδες 10).
Β. 2. Ποια είναι η τεχνική παραγραφοποίησης που χρησιμοποιεί ο συγγραφέας στην ενότητα 7 και στην ενότητα 8 (σελ. 242)   (μονάδες 5)
Β. 3. Από τις παρακάτω σύνθετες λέξεις (που βρίσκονται στην ενότητα 3, σελ. 238-239) να  δημιουργήσετε νέες παράγωγες, μία από κάθε συνθετικό: ενδοκρατικός, αυθύπαρκτη, αντίφαση, συστηματοποιούσε, συνέπειες. (μονάδες 10).
Β. 4. Να εντοπίσετε δύο τρόπους πειθούς από  αποσπάσματα που θα αναζητήσετε σε ολόκληρο το κείμενο και να εξηγήσετε την λειτουργία τους και τα μέσα πειθούς που χρησιμοποιούνται.  (μονάδες 10)
Γ. Με αφορμή το κείμενο του Δελμούζου να συντάξετε μια εισήγηση που να απευθύνεται στον υπουργό παιδείας, στην οποία θα εκθέτετε τις απόψεις σας για την αναμόρφωση των σχολικών προγραμμάτων και των σχολικών βιβλίων στο λύκειο. Επικεντρωθείτε στο ζήτημα της ανθρωπιστικής παιδείας και στην θέση που πρέπει να έχει στο σημερινό σχολείο. Εξετάστε τον ρόλο του σχολείου στην διαμόρφωση αξιών όπως η εθνική συνείδηση αλλά και ο σεβασμός στον Άνθρωπο. Μπορείτε να επικαλεστείτε τις εμπειρίες σας από την σχολική σας ζωή και να προτείνετε νέους τρόπους προσέγγισης του ρόλου της μόρφωσης και της παιδείας στην δημόσια εκπαίδευση. Είστε ελεύθεροι να εστιάσετε στα ζητήματα που θεωρείτε πιο σημαντικά. (600 λέξεις)  (μονάδες 40).





ΠΡΟΤΥΠΟ ΠΕΙΡΑΜΑΤΙΚΟ ΛΥΚΕΙΟ ΒΑΡΒΑΚΕΙΟΥ ΣΧΟΛΗΣ
ΓΡΑΠΤΗ ΤΡΙΩΡΗ ΕΞΕΤΑΣΗ ΣΤΟ ΜΑΘΗΜΑ: ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΗ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ ΘΕΩΡΗΤΙΚΗΣ ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΗΣ Γ΄ ΛΥΚΕΙΟΥ

ΟΝΟΜΑ ΜΑΘΗΤΗ:


Α΄  ΚΕΙΜΕΝΟ: Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη: «Όνειρο στο κύμα»

Β΄ ΕΡΩΤΗΣΕΙΣ:

1.      Ο Παπαδιαμάντης[...] προς απελπισίαν των κριτικών και ευφροσύνην των αναγνωστών του, αποτυγχάνει ως (ρεαλιστής) πεζογράφος, όχι γιατί δεν είχε τις οικείες λογοτεχνικές ικανότητες, αλλά γιατί είχε, ως άνθρωπος, το θείο χάρισμα να θεάται τον κόσμο σαν ποιητής και κατόρθωσε, ως δημιουργός, να ενοφθαλμίσει στην (ρεαλιστική και νατουραλιστική!) πεζογραφία του τους τρόπους και τις δυνατότητες της ποίησης….  (σ. 140) […] με μεγαλύτερη ποιητική ένταση και αντίστοιχη υποχώρηση του ρεαλιστικού στοιχείου είναι και το διήγημα «Όνειρο στο κύμα», όπου ο ήρωας αφηγείται σε πρώτο πρόσωπο την ιστορία του. (Ελένη Πολίτου-Μαρμαρινού, «Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης», Η Παλαιότερη Πεζογραφία μας, εκδ. Σοκόλη, 1996, σσ. 114-209: 140,146  (Βιβλίο του Καθηγητή)). Να δώσετε τρία παραδείγματα από το κείμενο με το οποίο να επιβεβαιώνεται η παραπάνω άποψη  (μονάδες 6) και με βάση αυτά να χαρακτηρίσετε το είδος της πεζογραφίας του Παπαδιαμάντη (μονάδες 9).  (μονάδες 15)
2.      Πώς χαρακτηρίζεται το είδος της συγκεκριμένης αφήγησης με βάση την οπτική γωνία από την οποία παρουσιάζονται τα γεγονότα; Να εξηγήσετε την τελευταία φράση του κειμένου: «δια την αντιγραφήν, Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης». (μονάδες 20).
3.      Πώς περιγράφεται η Μοσχούλα και με ποιους εκφραστικούς τρόπους προβάλλεται η ομορφιά της; Αιτιολογήστε την απάντησή σας με συγκεκριμένες αναφορές στο κείμενο. Σε τι διαφέρει η Μοσχούλα της μνήμης από την Μοσχούλα του παρόντος; Τι είναι αυτό που κάνει τον Παπαδιαμάντη να διατηρεί την εικόνα της μνήμης και για ποιους λόγους εμμένει στην εικόνα αυτή; (μονάδες 20).
4.      Ποιο είναι το βαθύτερο νόημα της τελικής ευχής του συγγραφέα «ώ, ας ήμην ακόμη βοσκός εις τα όρη!» και πώς συνδέεται η ευχή αυτή με τη φράση «δια την σωτηρίαν της ψυχής μου ήρκουν τα ολίγα εκείνα κολυβογράμματα»; Ποιες φιλοσοφικές προεκτάσεις παίρνει αυτή η φράση και πώς συνδέεται με την κοσμοθεωρία του Παπαδιαμάντη καθώς και με τις λογοτεχνικές αναφορές του; (μονάδες 25).
5.      Να συσχετίσετε το παρακάτω ποίημα με το «Όνειρο στο κύμα». (μονάδες 20).

Κώστα Καρυωτάκη, Ύπνος
Θα μας δοθεί το χάρισμα και η μοίρα
να πάμε να πεθάνουμε μια νύχτα
στο πράσινο ακρογιάλι της πατρίδας;
Γλυκά θα κοιμηθούμε σαν παιδάκια
γλυκά. Kι απάνωθέ μας θε να φεύγουν,
στον ουρανό, τ’ αστέρια και τα εγκόσμια.
Θα μας χαϊδεύει ως όνειρο το κύμα.
Kαι γαλανό σαν κύμα τ’ όνειρό μας
θα μας τραβάει σε χώρες που δεν είναι.
Aγάπες θα ’ναι στα μαλλιά μας οι αύρες,
η ανάσα των φυκιών θα μας μυρώνει,
και κάτου απ’ τα μεγάλα βλέφαρά μας,
χωρίς ναν το γρικούμε, θα γελάμε.
Tα ρόδα θα κινήσουν απ’ τους φράχτες,
και θά ’ρθουν να μας γίνουν προσκεφάλι.
Για να μας κάνουν αρμονία τον ύπνο,
θ’ αφήσουνε τον ύπνο τους αηδόνια.
Γλυκά θα κοιμηθούνε σαν παιδάκια
γλυκά. Kαι τα κορίτσια του χωριού μας,
αγριαπιδιές, θα στέκουνε τριγύρω
και, σκύβοντας, κρυφά θα μας μιλούνε
για τα χρυσά καλύβια, για τον ήλιο
της Kυριακής, για τις ολάσπρες γάστρες,
για τα καλά τα χρόνια μας που πάνε.
Tο χέρι μας κρατώντας η κυρούλα,
κι όπως αργά θα κλείνουμε τα μάτια,
θα μας διηγιέται –ωχρή– σαν παραμύθι
την πίκρα της ζωής. Kαι το φεγγάρι
θα κατεβεί στα πόδια μας λαμπάδα
την ώρα που στερνά θα κοιμηθούμε
στο πράσινο ακρογιάλι της πατρίδας.
Γλυκά θα κοιμηθούμε σαν παιδάκια
που όλη τη μέρα εκλάψαν και αποστάσαν.

(από τα Ποιήματα και Πεζά, Ερμής 1972)







Τρίτη 18 Δεκεμβρίου 2012

Νεοελληνική Λογοτεχνία Θεωρητικής Κατεύθυνσης Γ΄ Λυκείου


Κωνσταντίνος Καβάφης: Μελαγχολία του Ιάσωνος Κλεάνδρου, 
ποιητού εν Κοµµαγηνή· 595 µ.Χ


Ερωτήσεις ΚΕΕ
http://www.kee.gr/attachments/file/2492.pdf

Χρήσιμοι σύνδεσμοι και θέματα Πανελληνίων

http://www.kavafis.gr/poems/content.asp?id=36&cat=1
http://www.kavafis.gr/lections/content.asp?id=229&author_id=

http://users.sch.gr/gpantidou/index.files/Page303.htm
http://users.sch.gr/symfo/sholio/kimena/kavafis_melagholia+iliko.htm
http://tiestiousia.blogspot.gr/2012/07/595.html

http://users.sch.gr/gpantidou/index.files/Page793.htm

http://www.palmosaigaiou.gr/ekpaidefsi/item/1280-%CE%BA-%CE%BA%CE%B1%CE%B2%CE%AC%CF%86%CE%B7%CF%82-%CE%BC%CE%B5%CE%BB%CE%B1%CE%B3%CF%87%CE%BF%CE%BB%CE%AF%CE%B1-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%B9%CE%AC%CF%83%CF%89%CE%BD%CE%BF%CF%82-%CE%BA%CE%BB%CE%B5%CE%AC%CE%BD%CE%B4%CF%81%CE%BF%CF%85-%CF%80%CE%BF%CE%B9%CE%B7%CF%84%CE%BF%CF%8D-%CE%B5%CE%BD-%CE%BA%CE%BF%CE%BC%CE%BC%CE%B1%CE%B3%CE%B7%CE%BD%CE%AE%E2%80%A2-595-%CE%BC%CF%87-%CE%B1%CF%80%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%B7%CE%BC%CE%AD%CE%BD%CE%B5%CF%82-%CE%B5%CF%81%CF%89%CF%84%CE%AE%CF%83%CE%B5%CE%B9%CF%82-%CE%BA%CE%B5%CE%B5%CE%B3-%CE%BB%CF%85%CE%BA%CE%B5%CE%AF%CE%BF%CF%85-%CE%B8%CE%B5%CF%89%CF%81%CE%B7%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AE.html

http://eirinipax.wordpress.com/category/%CE%BC%CE%B5%CE%BB%CE%B1%CE%B3%CF%87%CE%BF%CE%BB%CE%AF%CE%B1-%CE%B9%CE%AC%CF%83%CF%89%CE%BD%CE%BF%CF%82-%CE%BA%CE%BB%CE%B5%CE%AC%CE%BD%CE%B4%CF%81%CE%BF%CF%85/

http://latistor.blogspot.gr/2012/02/2003.html
http://dimichri65.blogspot.gr/2012/05/2012_25.html
http://sygxrono-karditsa.blogspot.gr/2012/05/2012_25.html



Νίκος Εγγονόπουλος "Η θυσία του ποιητή" 
Στον βυζαντινής τεχνοτροπίας πίνακα (σ.67) του Νίκου Εγγονόπουλου, Η θυσία του ποιητή (1935), είναι εμφανής ο διάλογος με τη Μελαγχολία του Ιάσωνος Κλεάνδρου χαρακτηριστική είναι η επιγραφή στον πίνακα: «Η θυσία του ποιητή Ιάσονος Κλεάνδρου εν Κομμαγηνή». 

Η θυσία του ποιητή Ιάσωνος Κλεάνδρου εν Κομμαγηνή του Εγγονόπουλου.
.
Οι φίλοι δε των εικαστικών τεχνών ίσως να έχουν δει τον πίνακα του Εγγονόπουλου «Η θυσία του ποιητή Ιάσωνος Κλεάνδρου εν Κομμαγηνή » 1935 που τον εμπνεύστηκε από το παραπάνω ποίημα.
Παραθέτω το σχετικό κείμενο του καθηγητού Νίκου Ζία 
Στο κέντρο, βωμός με μαχαίρι και μπροστά του κριάρι. Αριστερά, ο ποιητής σε στάση και μορφή προφήτη, και δεξιά του δύο νέοι, σαν Απόστολοι, συνομιλούν. Πίσω υψώνονται τριγωνικού σχήματος βουνά και στο άνοιγμά τους φανταστικός τετράγωνος πύργος. Ο αν. καθηγητής Δ. Ράιος, στο βιβλίο του* για το ποίημα του Καβάφη «Μελαγχολία του Ιάσωνος Κλεάνδρου• ποιητού εν Κομμαγηνή• 595 μ.Χ.», συσχετίζει ** εικονογραφικά τον πίνακα του Εγγονόπουλου με τη μεταβυζαντινή παράσταση της θυσίας του Αβραάμ. Δίδει δε στην παράσταση την ερμηνεία που προτείνει ο ίδιος για την ανάγνωση του ποιήματος του Καβάφη, υποστηρίζοντας ότι «ο ποιητής και ζωγράφος Νίκος Εγγονόπουλος... πρέπει να είχε συλλάβει ένα κομμάτι από το κρυμμένο βάθος του κειμένου του αλεξανδρινού ποιητή, καθώς η ζωγραφική σύνθεση συνδυάζει φανερά στοιχεία από την θυσία του Αβραάμ και την "ανανεωτική θυσία του κριαριού" από την Μήδεια με υπαινικτικό συμβολισμό το ξανάνιωμα του Ιάσονα με την ίδια μέθοδο»
http://atheofobos2.blogspot.gr/2008/05/blog-post_25.html



Eγήρασεν ο συγγραφεύς. Eίναι ογδόντα ετών. Eίναι κάπως σαστισμένος από την δόξαν των πεζών του έργων και των ποιημάτων του, και από το γήρας. H πολλή του εσωτερική πεποίθησις και η έγκρισις του κόσμου συντείνουν εις το να αμβλύνουν την κρίσιν του. Aλλά δεν την αμβλύνουν ολοτελώς. Παρατηρεί ότι υπό τον επίσημον θαυμασμόν των πολλών υπάρχει μία ελαφρά ψυχρότης των ολίγων. Tα έργα του δεν θαυμάζονται τόσον υπό τινων εκ των νέων. H σχολή των δεν είναι η σχολή του, και το ύφος των δεν είναι το ύφος του. Σκέπτονται και προ πάντων γράφουν διαφορετικά. O γέρων καλλιτέχνης αναγινώσκει και μελετά ευσυνειδήτως τα έργα των και τα ευρίσκει κατώτερα των ιδικών του, και θεωρεί την νέαν σχολήν υποδεεστέραν, τουλάχιστον όχι ανωτέραν, της ιδικής του. Φρονεί ότι εάν ήθελε θα ηδύνατο να γράψη με τον νέον τούτον τρόπον. Aλλά, βέβαια, όχι αμέσως. Θα εχρειάζετο 8, 10 έτη διά να έμβη εις το πνεύμα του νέου ύφους ― και τώρα πλησιάζει ο καιρός να αποθάνη.
     Έρχονται στιγμαί που περιφρονεί τους νεωτερισμούς. Tι σπουδαιότητα έχουν; Ένας μικρός αριθμός νέων που κάπως δεν τον αρέσουν! Aλλά εκατομμύρια όλα τον θαυμάζουν. Aισθάνεται όμως ότι κατασοφιστεύει τον εαυτόν του. Kαι εκείνος ούτω ήρχισεν. Ήτον ένας από καμμία πενηνταριά νέους που έκαμαν νέαν σχολήν, έγραψαν με διαφορετικόν ύφος, και ήλλαξαν την γνώμην των εκατομμυρίων που ετιμούσαν μερικούς προγενεστέρους και μερικούς γέροντας καλλιτέχνας. Oι τελευταίοι διηυκόλυναν πολύ την νίκην του αποθνήσκοντες. Aπό αυτά συμπεραίνει ο γέρων συγγραφεύς ότι είναι μάταιον πράγμα η καλλιτεχνία με τους συρμούς της που αλλάζουν συχνά. Bέβαια και των νέων αυτών το έργον θα ήναι προσωρινόν ως το ιδικόν του ― αλλά τούτο δεν τον παρηγορεί.
     Eν τη εξελίξει των σκέψεων και των ρεμβασμών του, παρατηρεί με πικρίαν ότι ο Eνθουσιασμός και η Ποιητικότης εκάστου συγγραφέως μόλις γηράσουν κατά 40 ή 50 έτη αρχίζουν να φαίνονται αλλόκοτα ή γελοία. Ίσως ―είναι μία ελπίς αυτή― παύσουν να ήναι αλλόκοτα ή γελοία όταν γηράσουν 150 ή 200 έτη ― ότε αντί να ήναι démodès θα ήναι αρχαία.
     Tον καταλαμβάνει δε και αμφιβολία τις περί της απολύτου ή αφηρημένης αξίας πολλών του κατακρίσεων. Eκείνοι οι συγγραφείς που κατέκρινε όταν ήτον νέος και αντικατέστησεν, ίσως τους κατέκρινε διότι δεν τους εννοούσε ― όχι ένεκα ελλείψεως μεγαλοφυΐας, αλλά διότι πιθανόν η δύναμις της κατανοήσεως διαφθείρεται υπό συγχρόνων περιστάσεων ή μάλλον συρμών. Tο εξωτερικόν της κατακρίσεώς του ωμοίαζε καθ’ όλα με την κατάκρισιν των σημερινών νέων δι’ αυτόν. Δεν ήλλαξε γνώμην ― τουλάχιστον ως διά τα περισσότερα. Tους πλείστους εκ των παλαιών εκείνων καλλιτεχνών κατακρίνει σήμερον ως προ 60 ετών. Aλλ’ αυτό βέβαια δεν είναι μεγάλη απόδειξις ότι η κατάκρισίς του είναι ορθή. Eίναι απόδειξις ότι, ψυχικώς, είναι ο ίδιος νέος της τότε.
(Κ.Π. Καβάφης, Τα πεζά (1882;-1931), Φιλολογική επιμέλεια Mιχάλης Πιερής, Ίκαρος Εκδοτική Εταιρία, 2003)

http://www.kavafis.gr/prose/content.asp?id=328&cat=8






Νεοελληνική Γλώσσα Γ΄ Λυκείου

ανθρωπισμός ο [anθropizmós] Ο17 : 1.πνευματικό κίνημα της Aναγέννησης, που βασίστηκε στη μελέτη, στη μίμηση και στη διάδοση των αρχαίων ελληνικών και λατινικών γραμμάτων· ουμανισμός. || (επέκτ.) κάθε νεότερη φιλοσοφική θεωρία που έχει ως αντικείμενο τον άνθρωπο και την πνευματική του εξέλιξη. 2. συμπεριφορά που ταιριάζει σε άνθρωπο προς συνάνθρωπό του και που τη χαρακτηρίζει ο σεβασμός και η αγάπη· ανθρωπιά: Λόγοι ανθρωπισμού επιβάλλουν την υποστήριξη των αδυνάτωνΕκδηλώσεις ανθρωπισμού προς τους πάσχοντες.
[λόγ.: 2: ελνστ. ἀν θρωπισμός `ανθρωπιά΄· 1: σημδ. γερμ. Humanismus ή γαλλ. humanisme]

ουμανισμός ο [umanizmós] Ο17 : ανθρωπισμός.
[λόγ. < γαλλ. human isme < human(iste) = ουμαν(ιστής) -isme = -ισμός]

Ο όρος ουμανιστής ή ανθρωπιστής χρησιμοποιήθηκε πρώτη φορά τον 14ο αιώνα και αναφερόταν σε όσους δίδασκαν τις λεγόμενες ελευθέριες τέχνες (γεωμετρίαγραμματικήποίησηρητορική και ηθική φιλοσοφία). Ο ουμανισμός ενθάρρυνε το ενδιαφέρον των ανθρώπων για την τέχνη, για την κλασική αρχαιότητα και την ανθρώπινη φύση. Έδινε έμφαση στον λόγο και στην έρευνα και αμφισβητούσε την θεολογική παράδοση που εξύψωνε το θείο και υποβίβαζε καθετί γήινο ως αμαρτωλό και διεφθαρμένο. Οι καλλιτέχνες αναπαριστούσαν το θείο χρησιμοποιώντας ως μοντέλα καθημερινούς ανθρώπους. Πίστευαν στη σημασία της εκπαίδευσης και στην πεποίθηση ότι η τέχνη μπορούσε να κωδικοποιηθεί σε κανόνες που θα εξυπηρετούσαν τους σκοπούς της διδασκαλίας. 

Με τον όρο Αναγεννησιακός Ουμανισμός ("Ουμανισμός" μεταφορά από το νεολατινικό "Humanismus"/"Ανθρωπισμός") αναφερόμαστε στην πνευματική κίνηση που εκδηλώθηκε στη δυτική Ευρώπη, κατά το τέλος του Ύστερου Μεσαίωνα, συγκεκριμένα από το 1400 εώς και το 1650, με την αρχή της περίοδου της Αναγέννησης.
Είναι ρεύμα πνευματικό, που στόχευε στην πολιτιστική και εκπαιδευτική μεταρρύθμιση του Θεοφοβικού μοντέλου που επικρατούσε ως τότε. Χαρακτηρίζεται από την επιστροφή στην αρχαία κείμενα, ως ένα μοντέλο ζωής, γραφής και σκέψης. Γενικότερα ο όρος Humanitas /Ανθρωπιστής νοείται ως ο πολιτισμός που ολοκληρώνοντας τις φυσικές ιδιότητες του ανθρώπου, τον κάνει άξιο του ονόματός του. Αυτή η αναζωπύρωση του ενδιαφέροντος για τα αρχαία κείμενα, και η προσπάθεια εξύψωσης του ανθρώπινου πνεύματος στην κριτική και ορθολογική του διάσταση με επιστροφή στις κλασικές πηγές της Ελληνορωμαϊκής αρχαιότητας" ξεκίνησε από τη Φλωρεντία και την Νάπολη.
Οι Ανθρωπιστές της Αναγέννησης χαρακτηρίζονται από την βούληση τους να ερευνήσουν αρχαία κείμενα και να αφομοιώσουν τις αξίες του κλασικού κόσμου σε όλα τα επίπεδα, από την τέχνη μέχρι και την μελέτη πρακτικών και φυσικών επιστημών. Στους Ανθρωπιστές της Αναγέννησης επικρατεί η έντονη αίσθηση του ατόμου να κατανοήσει και να αλλάξει τόσο τον εαυτό του όσο και τον κόσμο, αναζητώντας ορθολογικές απαντήσεις και όχι θρησκευτικές. Ως κίνημα αποτελεί την εκβάθυνση ή και την απάντηση που προσέφερε η περίοδος της Αναγέννησης στο ρεύμα του Σχολαστικισμού του Μεσαίωνα.



Ανθρωπιστική Παιδεία

Ψηφιακό Σχολείο: σελίδα 231-233  και 242
http://digitalschool-admin.minedu.gov.gr/modules/document/file.php/DSGL-C130/%CE%94%CE%B9%CE%B4%CE%B1%CE%BA%CF%84%CE%B9%CE%BA%CF%8C%20%CE%A0%CE%B1%CE%BA%CE%AD%CF%84%CE%BF/%CE%92%CE%B9%CE%B2%CE%BB%CE%AF%CE%BF%20%CE%9C%CE%B1%CE%B8%CE%B7%CF%84%CE%AE/lyk_c_C.pdf